Spiegelbeeld

Ik kijk in de spiegel

Ik vang mijn eigen blik

Maar snel sla ik mijn ogen neer

Ze vullen zich met tranen

Net zoals mijn hart zich vult met schaamte

Waardeloos en vol zonde

Ik ben niets meer dan een hoopje wanhoop

Nutteloos en verslagen

Doelloos strompel ik door het leven

Geen hoop in de toekomst

Geen hoop in mezelf

Op weg naar de eeuwige eenzaamheid

Maar mijn spiegelbeeld verandert

Jezus’ ogen vangen mijn blik

Volmaakt, geheiligd, rechtvaardig

Een prachtig meesterwerk ontstaat

Dit ben ik

Dit is Jezus

Jezus in mij

Nine Eleven

6u30, de wekker gaat. Ik sta goedgehumeurd op vandaag. Het is immers een speciale dag vandaag. Vandaag is het einde van een groot hoofdstuk in mijn leven. Mijn laatste werkdag. Eindelijk kan ik genieten van mijn welverdiende pensioen. Het enige wat ik moet doen vandaag zijn nog enkele dossiers afwerken, al mijn collega’s gedag zeggen en dan is er nog een feestje in de kantine om afscheid te nemen van een avontuur die ten einde is gekomen.

Net als elke andere ochtend van de voorbije 35 jaar, lees ik de krant. Ik drink een kop koffie, terwijl mijn liefste echtgenote toastjes klaar maakt. Een lunchpakket heb ik niet nodig vandaag, want er zal genoeg taart zijn om de dag te doorkomen. Ik kus mijn vrouw gedag en ik vertrek met mijn beste humeur naar mijn werk. 35 jaar lang heb ik er gewerkt. In het bekende World Trade Center. Natuurlijk zal ik deze machtige gebouwen nog dagelijks passeren, maar toch zal ik ze missen. Twee prachtige torens, onmisbaar in de skyline van New York. Wat een geschiedenis kennen deze torens. De hoogste gebouwen ter wereld. Ze overleefden een grote brand en een bomaanslag. Wat een eer dat ik hier dagelijks mijn job mocht komen uitoefenen.

Vanaf ik de eerste stap binnenzet in het gebouw, komen er mensen me begroeten. Ze feliciteren me, wensen me succes, zeggen dat ik moet genieten. Dat laatste zal ik zeker doen. Na zo lang een drukke baan te hebben gehad, kijk ik er naar uit om eindelijk eens tijd vrij te maken om te gaan tuinieren, om terrasjes te doen met mijn vrouw en eindelijk kan ik die verre reizen maken waar ik altijd van heb gedroomd. Vandaag start mijn nieuw leven. En genieten zal ik doen.

Ik haast me snel naar de lift. Verschillende keren heb ik de uitdaging aangegaan om te voet naar mijn verdieping te gaan. Maar op mijn 62^e, lukt het me niet meer om de trappen naar de 89^e verdieping te nemen. Sinds mijn knieoperatie lukt het me moeizaam om nog trappen te lopen. De lift is mijn redding.

Halfnegen, ik ben ruim op tijd om mijn laatste dossiers af te werken. Ik sla nog even een praatje met de collega’s op mijn bureau en dan ga ik achter mijn eigen desk zitten. Even voel ik een wee gevoel in mijn maag. Ik zal het hier echt missen.

Plots zie ik iets verschijnen achter het raam. Ik sta er naar te staren, ik weet niet goed wat het is. Maar het wordt groter en groter! Een vliegtuig?! Die vliegt veel te laag bij de grond! Dat komt niet goed! Voor ik het goed en wel besef, hoor ik een enorme explosie boven me. Het gebouw schudt op zijn grondvesten. Wat was dat? Dat kan toch niet waar zijn? Is dat vliegtuig echt… Ik durf mijn gedachten niet af te maken. Alles beweegt, mensen schreeuwen om me heen en rennen in paniek door het bureau.

Weg, ik moet weg! Ik kan aan niets anders denken. Ik ren de trap af, net als honderden andere mensen die hier werken. Sommige herken ik, maar de meesten zijn vreemden voor me. Een zwarte rook vervult de trappengang. Mijn ogen prikken, ik krijg het benauwd. Ik kan niet meer ademen. Mijn voeten blijven de trap aflopen. Ik hoor mensen huilen, ik zie mensen vallen. Tranen stromen over mijn wangen. Ik weet niet of het door de rook komt of door paniek.

Dit gaat te traag, ik overleef dit niet! Blinde paniek overmant me. Mijn benen willen niet meer mee. Mensen lopen me voorbij, ze duwen me. Ik val. Een pijnscheut in mijn knie. Die verdomde knie.

Ik wankel de werkruimte van verdieping 71 in. Hier is niemand meer. Iedereen die hier werkte, is gevlucht. Stoelen liggen omgevallen, papieren liggen overal. Ik ga bij het raam staan. Ik zie politie- en brandweerwagens ver onder me. Een verschroeiende hitte komt dichter bij, ik voel de zeurende pijn in mijn rechterknie. Mijn longen vullen zich met zwarte rook. Ik kan geen stap meer zetten en ik bedenk dat dit mijn laatste minuten zijn.

Ik zie een barst in het raam. Op de grond ligt een bureaustoel omgegooid. Met mijn laatste kracht hef ik hem op en gooi ik hem tegen het gebarsten raam. De barst wordt groter. Ik doe het nog eens. Het glas begeeft het en heel even ervaar ik de frisse lucht van buiten. Meer! Ik wil meer van die lucht. Ik kan aan niets anders denken: ik stik! Ik sterf! Ik lijk niet meer te beseffen dat ik op de 71^e verdieping sta. Het enige waar ik kan aan denken is dat ik stik, ik kan niet meer ademen! Ik spring. Het laatste wat ik zie, is het prachtige gezicht van mijn vrouw.

Veertien jaar geleden stierven 3000 mensen ten gevolge van de terreuraanslagen op het Pentagon en het World Trade Center. Drie vliegtuigen vlogen in in deze gebouwen. Een vierde vliegtuig stortte neer in een veld. De passagiers konden de kapers overmannen, en gaven hun leven om anderen te redden. 

Dit is een fictief verhaal ter herinnering aan deze zwarte dag in de geschiedenis.

Losgekoppeld

Ken je dat gevoel: je bent weg van huis en opeens merk je dat je je gsm niet mee hebt! Een mini-hartaanvalletje als gevolg. Het is me al vaak overkomen dat ik al even in mijn auto zit en ik opeens merk dat ik dit belangrijke voorwerp vergeten ben! Meestal maak ik meteen rechtsomkeer om hem te halen met het gevolg dat ik te laat op het werk aankom.

Maar ook als ik thuis ben, check ik meerdere keren per dag, per uur of soms zelf - en daar schaam ik me voor - per minuut mijn smartphone. De ergste kwaaddoeners voor mij zijn Facebook en mijn e-mails. Ik heb voortdurend de neiging om  te kijken of ik geen nieuwe meldingen, mails of - nog spannender - Facebookchats heb. Heb ik een like of een reactie gekregen op mijn laatste post? Wil er iemand met mij praten? Denkt er iemand aan mij? Meestal draait dit dan uit op heel wat mini-teleurstellinkjes, want vaak zijn die meldingen uitnodigingen voor één of ander spelletje en zijn die mails spam of saaie nieuwsbrieven. Of is er gewoonweg niets.

Kortom, dit is ontzettend zielig! Ik vind het zelf vreselijk irritant als mensen voortdurend met hun gezicht op hun smartphones zitten geplakt (sorry als ik hierbij bepaalde mensen tegen de borst stoot), dus ik wil zelf niet zo worden (ik hoop dat ik dit nog niet ben!?). Maar de laatste tijd merk ik steeds meer dat het eerste wat ik 's morgens doe als ik wakker wordt, is die gsm checken. En vaak evolueert dat "even snel checken" in "een halfuur doelloos surfen". Ook mijn huishoudelijk werk lijdt onder deze verslaving. Poetsen ziet er tegenwoordig hier in huis zo uit: gsm checken - speelgoed aan de kant doen - gsm checken - vuile was in wasmand gooien - gsm checken - stoelen op tafel zetten - gsm - stofzuigen - gsm - dweilen - gsm - ... En zo kan ik wel even doorgaan. Je kunt je zich wel voorstellen dat even snel een dweiltje leggen vaak langer duurt dan voorzien.

Ik heb dus besloten dat ik moet afkicken en wel nu meteen! Ik wil vanaf nu leven in the real world, niet in een digitale wereld. Ik wil praten, niet chatten. Ik wil mijn zelfbeeld, waardegevoel en stemming niet langer laten afhankelijk zijn van likes, meldingen of berichten.

Met ene fierheid kan ik zeggen dat ik al sinds juni de app Facebook niet meer op mijn smartphone staan heb, waardoor er al enige verleiding is geweken. Maar natuurlijk kan je Facebook nog gewoon bekijken via het internet. Dus zoveel beter ben ik niet zonder deze app.

Maar wat kan ik dus wel doen? Dat is de vraag natuurlijk... Tijdens mijn zoektocht kwam ik een zeer handige app tegen: Quality-time. Met deze app kan je bekijken hoe lang je dagelijks op je smartphone zit, wanneer en met welke apps. Bovendien kan je met Quality-time "een break" nemen van het steeds aangekoppeld zijn aan je smartphone. Je kan verschillende profielen aanmaken, bv. family-time, cleaning, dinner-time, enzovoort. Dan kan je zelf de tijd instellen hoelang je wilt losgekoppeld worden van je smartphone. De app zorgt ervoor dat je dan geen berichten, oproepen of notificaties krijgt gedurende die tijd en zelf kan je die apps ook niet openen. Je kan zelf beslissen welke apps wel toegestaan zijn, bijvoorbeeld je wekker of je oproepen. Indien je toch je quality-time wilt verbreken, moet je een halve, één of vijf minuten wachten (naargelang je instellingen) tot je je smartphone weer activeert. Zeer interessant dus voor mijn digitaal dieet.

Tenslotte neem ik mij voor om af en toe eens een smartphone-vrije dag te nemen en eens een maand te vasten van Facebook. Misschien moet ik wel een evenement op Facebook nemen voor deze doelstellingen. Zo voel ik me toch verbonden, zonder deze digitale, maar uiteindelijk oppervlakkige verbondenheid.

Wie doet mee?

Wereldrecord clicsen!

Ooit al meegeholpen aan een wereldrecord? Ik wel! En daar ben ik stiekem wel een beetje trots op! Weer iets om van mijn bucket list af te vinken - check. Op vijf september hebben we het wereldrecord clicsen verbroken. Dit was ten voordele van het project Manna in Ethiopië. Het nuttige aan het aangename koppelen dus.

Met honderden Vlamingen hebben we een oppervlakte van 330 m² clicsblokjes gelegd. Het was heel leuk om met zoveel mensen samen te werken. Ik voelde me echt verbonden met heel veel andere mensen, net zoals de clicsblokjes met elkaar verbonden waren in die immense clicsmat (overal moet je een beetje symboliek achter zoeken).

Maar ik meen het wel dat dit project werkelijk mensen met elkaar verbond. Niet alleen op de dag zelf waren we met heel veel christenen (en niet-christenen) samen om het clicsrecord te verbreken, ook op voorhand zorgde het project voor heel veel verbondenheid bij verschillende mensen. Met verschillende vrienden heb ik op voorhand al enkele vierkante clicsmeters gemaakt, wat vaak voor leuke taferelen zorgde.

Daarnaast ben ik in juli in De Klaver, waar ik af en toe eens vrijwilligerswerk doe, met de mensen daar al voorbereidend werk gaan doen voor het wereldrecord en hebben we al heel wat vierkante meters geclicst.

Kinderen in scholen hebben samengewerkt. Projecten werden gesteund. Mensen leren nieuwe mensen kennen. Het bracht een glimlach op ieders gezicht!

Kortom, het was super om te zien hoe één project zoveel mensen liet samenwerken. Het grote doel was dat wereldrecord halen, maar daarnaast zijn nog zoveel doelen behaald en dat is prachtig!

Where is Waldo (lees: Magali). Tip: ik heb een rode broek aan!

Dag kleine man

Dag kleine man
We gaan op avontuur
Spring maar over die prikkeldraden muur
Op jou ben ik zo fier
Zegt de vader tegen zijn zoon van vier

Dag kleine man
Wij gaan samen op reis
Dat verre land, dat is de hoofdprijs
Wees maar niet bang
De vader aait teder zijn zoons wang

Dag kleine man
We gaan een bootje varen
De zee zal wel bedaren
Neem jij maar het laatste stuk brood
Voor mij is de nood niet zo groot

Dag kleine man
Rust nu maar in vrede
Het is gedaan met al het wrede
Dit wordt ons zeemansgraf
Niemand die echt om ons gaf...

I am back!

Hier ben ik dan met mijn eigen blog! Het speelt al een tijdje in mijn hoofd om terug een blog te starten. Dus bij deze voeg ik de daad bij het woord. Wat het zal geven? Dat weet ik niet precies. Ik wil jullie graag welkom heten in mijn leven. Hopelijk maken we er samen een leuke tijd van!
Geniet!

Voor wie interesse heeft: een eeuwigheid geleden heb ik twee jaar lang een blog bijgehouden. Misschien leuk als je wil weten hoe ik was toen de dieren nog konden praten.