Gebeten door een leeuw!

Wat een dag vandaag! Vanmorgen bezochten we de kerk en vanmiddag ben ik samen met MP naar een rhino and lion park geweest. Je kan het vergelijken met een safari-trip. Wat een ervaring! Na al die dagen in de drukte van de stad te verblijven, deed het eens deugd om te genieten van de ongerepte natuur van het land. Puur genieten! Hoewel we geen neushoorns hebben gezien, hebben we tal van leeuwen kunnen aanschouwen. Ze liepen gewoon langs onze auto. Wat een onbeschrijfelijk gevoel heeft je dat. Je hand op dat moment door het raam steken is waarschijnlijk niet zo'n goed idee. Toch ben ik vandaag gebeten door een leeuw! Een mini schattig babyleeuwtje! Als je door het park gereden hebt, kom je terecht bij een dierencreche, met dus babypanters, nijlpaardjes, enzovoort. Bij de leeuwtjes kon je dus bij gaan om ze te aaien en op de foto te gaan. Whaa, ik voelde me als een klein meisje die een puppy'tje mocht spelen. De max, geen woorden voor!

En die natuur! Dat kan je je niet voorstellen! Na onze trip hebben we de auto langs de kant van de weg gezet om naar de bergen en de zonsondergang te kijken. Nogmaals, puur genieten!

Gisteren was ook een zeer fijne dag. 's Morgens ben ik met vier kinderen naar de hair saloon gegaan. Dat gaat er nogal anders aan toe dan bij ons. Hier in Joburg vind je bijna in elke straat wel minstens een zo'n saloon. De kapsalon waar wij zijn geweest kan je vergelijken met een garage (het is misschien ook wel een garage). Het heeft dezelfde grootte en is ook open en je kan dus gewoon binnen kijken als je op straat loopt. Op de muur hangen spiegels geplakt van verschillende groottes en de stoelen zijn een samenraapsel van (kapotte) stoelen; een tuinstoel, een eetstoel, een bureaustoel, ... De jongens hun haar werd gewoon geschoren. Op de scholen zijn ze ook wel streng over hoe hun haar eruit moet zien. De meisjes..., dat is andere kost. Gisteren gingen de meisjes hun haar "relaxen", want anders valt er met hun haar niets aan te vangen, dan slaat het alle kanten uit. Bij het relaxen doen ze een of ander product op het haar, dat hun haar zachter maakt. Daarna wordt hun haar gewassen. Natuurlijk is er geen stromend water... Dus wat doen deze mensen? Ze zetten een emmer water op de grond en een kuip op een krat. De klant moet dan voorover gebogen over die kuip staan en de kapper wast het haar met shampoo en het water uit de emmer. Echt comfortabel zag het er niet uit, maar wel grappig om te zien. Vandaag moesten Phili en Ruby (de twee meisjes) terug met naar de saloon, maar dan kon ik niet mee, om hun haar in te vlechten. Prachtige kunstwerkjes, want dat wordt natuurlijk op een heel speciale manier gedaan en je hebt ook heel veel verschillende manieren om dat te doen. Wat meisjes ook vaak doen, zijn extensions in hun haar hangen. Dit zijn dan vaak krullen op vlechten. Niet mijn stijl, maar wel mooi op een manier.

Verder ben ik gisteren met MP naar een buurt in Johannesburg geweest die ze volledig vernieuwen. Je kan er niet echt omheen draaien, maar Johannesburg zelf is geen mooie stad, integendeel. Maar nu zijn ze een project aan het uitbouwen dat er mensen panden kunnen kopen en die volledig renoveren en opkalefateren. Dit kunnen dan moderne kamers zijn om te verhuren of eetgelegenheden. Echt heel mooi om te zien en het is een groot succes. Dus eerst zijn we iets gaan eten, om daarna wat rond te wandelen en dan hebben we een super lekkere milkshake gedronken. Echt gezellig. Ze maken er echt iets moois van. Ook wel raar om te zien hoe de ene straat zo charmant en gezellig kan zijn en in de volgende straat moet je je ramen dichtdraaien en je auto op slot doen, omdat er een kans in zit dat je overvallen zou worden.

Gisteren ging ik ook mee met MP om een van de gasten naar het voetbal te brengen. We praatten kort met de coach van de ploeg. Tijdens de training ging de coach met zijn auto om wat drank voor de spelers. Maar opeens kreeg hij een geweer tegen zijn hoofd en moest hij kiezen tussen zijn auto of zijn leven. En daarmee had hij nog het "geluk" dat hij die keuze had, want vaak geven de criminelen niet om je leven en schieten ze je zomaar dood. MP zei me dat het niet de vraag is of je overvallen zal worden, maar wanneer het zal gebeuren. Want iedereen komt het hier wel tegen. Geen wonder dat er buurten zijn, omringd door prikkeldraad, hekkens en elektrische poorten, met bewakers en waar je je moet aanmelden om in de buurt te kunnen. Zou ik niet hetzelfde doen als ik daar zou wonen en ik geld zou hebben? Uiteindelijk wil ieder mens toch een veilig en rustig leven voor zichzelf en zijn gezin?

Maar nu terug naar het positieve van dit land. Gisteren was er opnieuw een verjaardagsfeestje voor twee van de kinderen, dit keer enkel voor de familie. Ze vieren hier elke maand de verjaardagen van de jarigen van afgelopen maand. Dan wordt er cake gegeten en frisdrank gedronken. En natuurlijk gezongen! Zulu's zingen altijd op feestjes. Wat een stemmen hebben die gasten! Er begint dan een iemand te zingen en de anderen vallen gewoon bij en opeens luister je naar een drie-stemmen-koor. In Belgie zouden ze maanden moeten oefenen en hier gaat dit gewoon vanzelf. Ik zou er uren naar kunnen luisteren.

Maar ik denk dat jullie genoeg leesvoer hebben gekregen om enkele dagen zoet mee te zijn. Ik ben benieuwd hoe de volgende dagen zullen verlopen, want morgen begint de school terug (de voorbije week was vakantie). Het zal er helemaal anders aan toe gaan.

Tot later!

Afrikaanse feestjes, flessen waspoeder en een ijskoud zwembad

Bovendstaande titel omschrijft wel een beetje de voorbije twee dagen. Gisteren was het het verjaardagsfeestje van Sbonga, die 10 jaar werd. Mama MP vroeg me de dag voordien om enkele waterspelletjes voor te bereiden voor het feestje, maar dan plots hoefde ik dit toch niet te doen, want ze zouden naar het zwembad gaan. De dag zelf, dus enkele uren voordien, vroeg MP of ik het toch zou zien zitten om de spelletjes voor te bereiden, want het zou te druk zijn aan het zwembad. Welkom in Afrika! Even sloeg de stress me om de nek, maar gelukkig kon ik toch enkele spelletjes verzinnen (het voordeel van veel op kamp te zijn geweest). Ik ben dan met Nomfundo (een ouder meisje) naar de plaatselijke Spar geweest achter de benodigdheden. Leuk om eens te voet door de buurt te wandelen. Toen we terug thuis kwamen, was de sfeer wat beladen. Er was maar 1 vriendje van Sbonga gekomen, die had wel zijn neef meegebracht (kan allemaal in Afrika). Omdat het vakantie is, zijn veel mensen weg uit de stad. Verwittigen dat je niet komt, is hier natuurlijk ook niet van de gewoonte. Toch hebben we ons best gedaan om er een super feestje van te maken, wat volgens mij ook gelukt is. De kinderen hebben zich rot geamuseerd met de spelletjes en ze hebben gespeeld van twee tot zes uur aan een stuk door. Het feit dat er hier sowieso altijd 6 jongere kinderen wonen, ben je nooit alleen op je verjaardagsfeestje.

Vandaag gebeurde er iets grappigs. Opeens kwam Thandi enthousist de kamer binnen "wazo wazo, come come" roepen. De rest werd in het Zulu verteld, dus ik had geen idee wat er gebeurde. Ik moest, samen met de andere de auto in springen. Dan kon ik vragen wat er aan de hand was. Blijkbaar stond er op een pleintje een camionetje om staaltjes waspoeder uit te delen. Dus wij natuurlijk gaan aanschuiven om elk een flesje te kruigen natuurlijk. Dit is zo'n  groot geschenk voor hen. Ze leven hier met 20 mensen, kun je je voorstellen hoeveel trommels was er hier wordt gedraaid.

In de tuin van Eagle's Nest is een zwembad. Deze werd vandaag schoongemaakt en dus konden de kinderen zwemmen. Normaal ging ik mee met MP naar een winkel, maar de kinderen waren aan het smeken of ik mee ging zwemmen. En hoe kan je dan deze lieve gezichtjes iets weigeren. Alleen had ik niet verwacht dat het water zo koud ging zijn. De buitentemperatuur is rond de 30 graden, maar het is nog maar het begin van de lente, dus het water wasecht ijskoud! Maar beloofd is beloofd, ik moest dat water in! Laat ons zeggen dat het een uitdaging was. Maar het is gelukt en de kinderen hadden terug de tijd van hun leven. Daarvoor doe je het toch he.

Vanavond vierden we het begin van de Sjabbat (de dag dat God rustte). Dit werd gedaan met het breken van het brood en het drinken van de wijn. MP vroeg of er iemand iets had om te delen en ik las een vers uit de Bijbel voor: Speuken 24:16: Want de rechtvaardige zal zevenmaal vallen, en opstaan; maar de goddelozen zullen in het kwaad neerstruikelen. Ik vind dit een mooi vers, omdat het zegt dat ook al val je neer, je als christen (rechtvaardige), toch terug zal opstaan. We hoeven nooit bang te zijn dat God ons zal laten liggen als we te veel zondigen.

Daarna werd er nog liederen in Zulu en Engels gezongen. Dat was zo mooi om te horen dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg, echt waar. Wat een mooie ervaring. Ik ervaarde de liefde van God echt op dat moment hier in dit huis.

Ondertussen probeer ik wat te chatten met Thomas en proberen we een videogesprek op te starten. Maar met een internetverbinding, die het maar maximum vijf minuten volhoudt, is dit niet zo evident. Bij deze ga ik het dan ook laten en mij nestelen in mijn nestje in Eagle's Nest.

Het land Zuid-Afrika

Gisteren ben ik na een zeer lange vlucht toegekomen op mijn bestemming: Zuid-Afrika! Gelukkig stond er in Eagle's Nest een lekkere maaltijd en een warm bed op mij te wachten. Na enkele kaartspelletjes met enkele kinderen, heb ik daar dan ook hartelijk gebruik van gemaakt. Ik heb als een roosje geslapen, hoewel ik er deze ochtend terug vroeg uit moest.

Vandaag was al een zeer drukke dag. Zoals ik zei, moest (of mocht) ik deze ochtend vroeg opstaan. De reden hiervoor was dat we iemand gingen wegbrengen naar een plaats met heel veel taxi's (dit is niet hetzelfde zoals wij de taxi kennen en is het meest gebruikte openbaar vervoer in Zuid-Afrika). Eigenlijk is die plaats wel gevaarlijk voor blanken, dus zij vermijden deze regio. Echt onveilig heb ik me echter niet gevoeld, dankzij de aanwezigheid van Thandi en Marie-Paule en was dit dus wel interessant om eens mee te maken.

Vervolgens moesten we ook nog naar wat winkels ter voorbereiding op een feestje van morgen, want dan hebben we een jarige in Eagle's nest. Zeer leuk om zo de cultuur en de sfeer van het land op te snuiven.

Toen we thuis kwamen, heb ik even met de kleinsten van het nest gespeeld op de trampoline. Heerlijk vonden ze dat, net als ik. Ik weet mijn aandacht soms niet te verdelen.

Deze middag heeft Mama MP mij de stad Soweto getoond. Er hangt een rijke geschiedenis aan deze buurt, die ik hier nu niet allemaal zal en kan neerschrijven (maar is zeker niet minder interessant!). Een prachtige stad die de Zulu-cultuur uitstraalt.

Verder heb ik vandaag mijn valiezen uitgepakt en het gerief dat ik mee heb gekregen getoond aan Mama MP en Thandi. Wat een dankbaarheid dat deze mensen toonden. En ik voel me gezegend dat ik de brenger mag zijn van deze geschenken en mee kon delen in hun dankbaarheid. Ik heb ontelbaar veel knuffels en kussen van de kinderen gekregen, wat mijn hart ontzettend verwarmd.

Deze avond heb ik gechat met mijn liefste mannetje. Ik mis hem en Amana enorm en zal blij zijn hun weer in mijn armen te sluiten. Toch geniet ik van mijn tijd hier en probeer intens en bewust alles te beleven.

Dit was het voor vandaag. Hopelijk kan ik later deze week nog eens een blogje schrijven, maar nu is het echt bedtijd voor mij.

Bedankt aan al mijn vrienden dat jullie zo aan mij denken aan mij en aan mijn mede-gelovigen voor jullie gebeden! Ik voel me enorm gesteund.

Officieel terug student

Voor sommige al bekend, anderen kijken nu misschien een beetje raar op van bovenstaande titel. Maar je leest het goed, ik ben terug in het studentenleven gestapt. Ik zal een opleiding volgen op het Instituut Bijbelse Vorming in Heverlee om protestantse godsdienst te kunnen geven.

Ik heb al meteen de uitdagingen ontdekt die gepaard gaan met de combinatie studeren-werken-gezin. Door een foutje op de academiekalender wist ik niet dat er vandaag de eerste les didactiek was en doordat ik de wakende week had op mijn werk, kon ik jammer genoeg niet aanwezig zijn. Ook de volgende les didactiek zal ik niet aanwezig kunnen zijn, omdat ik dan in het verre Zuid-Afrika op reis ben. Dat wordt dus al meteen een portie zelfstudie.

Gelukkig kon ik wel op de eerste lesdag, dat was zaterdag, zijn. Toen hadden we de vakken Nieuwe testament en Filosofie. Voor mijn ex-studiegenoten uit Kortrijk: ja, je leest het goed! Ik heb terug filosofie. Het vreselijkste vak uit mijn opleiding orthopedagogiek, waar ik net voor geslaagd was. En ja, dat vak heb ik terug! Ik heb nog een kleine hoop dat ik hiervoor een vrijstelling zal krijgen, maar ik vrees er voor, omdat de invalshoek toch niet helemaal hetzelfde is. Maar we zien wel hé.

Het was al meteen zwoegen en zweten, tijdens de eerste lessen. Maar ik had er wel een goed gevoel over en ik hoop en denk dat ik de komende drie jaar veel zal bijleren. Ik kijk er alleszins wel naar uit.

Spiegelbeeld

Ik kijk in de spiegel

Ik vang mijn eigen blik

Maar snel sla ik mijn ogen neer

Ze vullen zich met tranen

Net zoals mijn hart zich vult met schaamte

Waardeloos en vol zonde

Ik ben niets meer dan een hoopje wanhoop

Nutteloos en verslagen

Doelloos strompel ik door het leven

Geen hoop in de toekomst

Geen hoop in mezelf

Op weg naar de eeuwige eenzaamheid

Maar mijn spiegelbeeld verandert

Jezus’ ogen vangen mijn blik

Volmaakt, geheiligd, rechtvaardig

Een prachtig meesterwerk ontstaat

Dit ben ik

Dit is Jezus

Jezus in mij

Nine Eleven

6u30, de wekker gaat. Ik sta goedgehumeurd op vandaag. Het is immers een speciale dag vandaag. Vandaag is het einde van een groot hoofdstuk in mijn leven. Mijn laatste werkdag. Eindelijk kan ik genieten van mijn welverdiende pensioen. Het enige wat ik moet doen vandaag zijn nog enkele dossiers afwerken, al mijn collega’s gedag zeggen en dan is er nog een feestje in de kantine om afscheid te nemen van een avontuur die ten einde is gekomen.

Net als elke andere ochtend van de voorbije 35 jaar, lees ik de krant. Ik drink een kop koffie, terwijl mijn liefste echtgenote toastjes klaar maakt. Een lunchpakket heb ik niet nodig vandaag, want er zal genoeg taart zijn om de dag te doorkomen. Ik kus mijn vrouw gedag en ik vertrek met mijn beste humeur naar mijn werk. 35 jaar lang heb ik er gewerkt. In het bekende World Trade Center. Natuurlijk zal ik deze machtige gebouwen nog dagelijks passeren, maar toch zal ik ze missen. Twee prachtige torens, onmisbaar in de skyline van New York. Wat een geschiedenis kennen deze torens. De hoogste gebouwen ter wereld. Ze overleefden een grote brand en een bomaanslag. Wat een eer dat ik hier dagelijks mijn job mocht komen uitoefenen.

Vanaf ik de eerste stap binnenzet in het gebouw, komen er mensen me begroeten. Ze feliciteren me, wensen me succes, zeggen dat ik moet genieten. Dat laatste zal ik zeker doen. Na zo lang een drukke baan te hebben gehad, kijk ik er naar uit om eindelijk eens tijd vrij te maken om te gaan tuinieren, om terrasjes te doen met mijn vrouw en eindelijk kan ik die verre reizen maken waar ik altijd van heb gedroomd. Vandaag start mijn nieuw leven. En genieten zal ik doen.

Ik haast me snel naar de lift. Verschillende keren heb ik de uitdaging aangegaan om te voet naar mijn verdieping te gaan. Maar op mijn 62^e, lukt het me niet meer om de trappen naar de 89^e verdieping te nemen. Sinds mijn knieoperatie lukt het me moeizaam om nog trappen te lopen. De lift is mijn redding.

Halfnegen, ik ben ruim op tijd om mijn laatste dossiers af te werken. Ik sla nog even een praatje met de collega’s op mijn bureau en dan ga ik achter mijn eigen desk zitten. Even voel ik een wee gevoel in mijn maag. Ik zal het hier echt missen.

Plots zie ik iets verschijnen achter het raam. Ik sta er naar te staren, ik weet niet goed wat het is. Maar het wordt groter en groter! Een vliegtuig?! Die vliegt veel te laag bij de grond! Dat komt niet goed! Voor ik het goed en wel besef, hoor ik een enorme explosie boven me. Het gebouw schudt op zijn grondvesten. Wat was dat? Dat kan toch niet waar zijn? Is dat vliegtuig echt… Ik durf mijn gedachten niet af te maken. Alles beweegt, mensen schreeuwen om me heen en rennen in paniek door het bureau.

Weg, ik moet weg! Ik kan aan niets anders denken. Ik ren de trap af, net als honderden andere mensen die hier werken. Sommige herken ik, maar de meesten zijn vreemden voor me. Een zwarte rook vervult de trappengang. Mijn ogen prikken, ik krijg het benauwd. Ik kan niet meer ademen. Mijn voeten blijven de trap aflopen. Ik hoor mensen huilen, ik zie mensen vallen. Tranen stromen over mijn wangen. Ik weet niet of het door de rook komt of door paniek.

Dit gaat te traag, ik overleef dit niet! Blinde paniek overmant me. Mijn benen willen niet meer mee. Mensen lopen me voorbij, ze duwen me. Ik val. Een pijnscheut in mijn knie. Die verdomde knie.

Ik wankel de werkruimte van verdieping 71 in. Hier is niemand meer. Iedereen die hier werkte, is gevlucht. Stoelen liggen omgevallen, papieren liggen overal. Ik ga bij het raam staan. Ik zie politie- en brandweerwagens ver onder me. Een verschroeiende hitte komt dichter bij, ik voel de zeurende pijn in mijn rechterknie. Mijn longen vullen zich met zwarte rook. Ik kan geen stap meer zetten en ik bedenk dat dit mijn laatste minuten zijn.

Ik zie een barst in het raam. Op de grond ligt een bureaustoel omgegooid. Met mijn laatste kracht hef ik hem op en gooi ik hem tegen het gebarsten raam. De barst wordt groter. Ik doe het nog eens. Het glas begeeft het en heel even ervaar ik de frisse lucht van buiten. Meer! Ik wil meer van die lucht. Ik kan aan niets anders denken: ik stik! Ik sterf! Ik lijk niet meer te beseffen dat ik op de 71^e verdieping sta. Het enige waar ik kan aan denken is dat ik stik, ik kan niet meer ademen! Ik spring. Het laatste wat ik zie, is het prachtige gezicht van mijn vrouw.

Veertien jaar geleden stierven 3000 mensen ten gevolge van de terreuraanslagen op het Pentagon en het World Trade Center. Drie vliegtuigen vlogen in in deze gebouwen. Een vierde vliegtuig stortte neer in een veld. De passagiers konden de kapers overmannen, en gaven hun leven om anderen te redden. 

Dit is een fictief verhaal ter herinnering aan deze zwarte dag in de geschiedenis.

Losgekoppeld

Ken je dat gevoel: je bent weg van huis en opeens merk je dat je je gsm niet mee hebt! Een mini-hartaanvalletje als gevolg. Het is me al vaak overkomen dat ik al even in mijn auto zit en ik opeens merk dat ik dit belangrijke voorwerp vergeten ben! Meestal maak ik meteen rechtsomkeer om hem te halen met het gevolg dat ik te laat op het werk aankom.

Maar ook als ik thuis ben, check ik meerdere keren per dag, per uur of soms zelf - en daar schaam ik me voor - per minuut mijn smartphone. De ergste kwaaddoeners voor mij zijn Facebook en mijn e-mails. Ik heb voortdurend de neiging om  te kijken of ik geen nieuwe meldingen, mails of - nog spannender - Facebookchats heb. Heb ik een like of een reactie gekregen op mijn laatste post? Wil er iemand met mij praten? Denkt er iemand aan mij? Meestal draait dit dan uit op heel wat mini-teleurstellinkjes, want vaak zijn die meldingen uitnodigingen voor één of ander spelletje en zijn die mails spam of saaie nieuwsbrieven. Of is er gewoonweg niets.

Kortom, dit is ontzettend zielig! Ik vind het zelf vreselijk irritant als mensen voortdurend met hun gezicht op hun smartphones zitten geplakt (sorry als ik hierbij bepaalde mensen tegen de borst stoot), dus ik wil zelf niet zo worden (ik hoop dat ik dit nog niet ben!?). Maar de laatste tijd merk ik steeds meer dat het eerste wat ik 's morgens doe als ik wakker wordt, is die gsm checken. En vaak evolueert dat "even snel checken" in "een halfuur doelloos surfen". Ook mijn huishoudelijk werk lijdt onder deze verslaving. Poetsen ziet er tegenwoordig hier in huis zo uit: gsm checken - speelgoed aan de kant doen - gsm checken - vuile was in wasmand gooien - gsm checken - stoelen op tafel zetten - gsm - stofzuigen - gsm - dweilen - gsm - ... En zo kan ik wel even doorgaan. Je kunt je zich wel voorstellen dat even snel een dweiltje leggen vaak langer duurt dan voorzien.

Ik heb dus besloten dat ik moet afkicken en wel nu meteen! Ik wil vanaf nu leven in the real world, niet in een digitale wereld. Ik wil praten, niet chatten. Ik wil mijn zelfbeeld, waardegevoel en stemming niet langer laten afhankelijk zijn van likes, meldingen of berichten.

Met ene fierheid kan ik zeggen dat ik al sinds juni de app Facebook niet meer op mijn smartphone staan heb, waardoor er al enige verleiding is geweken. Maar natuurlijk kan je Facebook nog gewoon bekijken via het internet. Dus zoveel beter ben ik niet zonder deze app.

Maar wat kan ik dus wel doen? Dat is de vraag natuurlijk... Tijdens mijn zoektocht kwam ik een zeer handige app tegen: Quality-time. Met deze app kan je bekijken hoe lang je dagelijks op je smartphone zit, wanneer en met welke apps. Bovendien kan je met Quality-time "een break" nemen van het steeds aangekoppeld zijn aan je smartphone. Je kan verschillende profielen aanmaken, bv. family-time, cleaning, dinner-time, enzovoort. Dan kan je zelf de tijd instellen hoelang je wilt losgekoppeld worden van je smartphone. De app zorgt ervoor dat je dan geen berichten, oproepen of notificaties krijgt gedurende die tijd en zelf kan je die apps ook niet openen. Je kan zelf beslissen welke apps wel toegestaan zijn, bijvoorbeeld je wekker of je oproepen. Indien je toch je quality-time wilt verbreken, moet je een halve, één of vijf minuten wachten (naargelang je instellingen) tot je je smartphone weer activeert. Zeer interessant dus voor mijn digitaal dieet.

Tenslotte neem ik mij voor om af en toe eens een smartphone-vrije dag te nemen en eens een maand te vasten van Facebook. Misschien moet ik wel een evenement op Facebook nemen voor deze doelstellingen. Zo voel ik me toch verbonden, zonder deze digitale, maar uiteindelijk oppervlakkige verbondenheid.

Wie doet mee?

Wereldrecord clicsen!

Ooit al meegeholpen aan een wereldrecord? Ik wel! En daar ben ik stiekem wel een beetje trots op! Weer iets om van mijn bucket list af te vinken - check. Op vijf september hebben we het wereldrecord clicsen verbroken. Dit was ten voordele van het project Manna in Ethiopië. Het nuttige aan het aangename koppelen dus.

Met honderden Vlamingen hebben we een oppervlakte van 330 m² clicsblokjes gelegd. Het was heel leuk om met zoveel mensen samen te werken. Ik voelde me echt verbonden met heel veel andere mensen, net zoals de clicsblokjes met elkaar verbonden waren in die immense clicsmat (overal moet je een beetje symboliek achter zoeken).

Maar ik meen het wel dat dit project werkelijk mensen met elkaar verbond. Niet alleen op de dag zelf waren we met heel veel christenen (en niet-christenen) samen om het clicsrecord te verbreken, ook op voorhand zorgde het project voor heel veel verbondenheid bij verschillende mensen. Met verschillende vrienden heb ik op voorhand al enkele vierkante clicsmeters gemaakt, wat vaak voor leuke taferelen zorgde.

Daarnaast ben ik in juli in De Klaver, waar ik af en toe eens vrijwilligerswerk doe, met de mensen daar al voorbereidend werk gaan doen voor het wereldrecord en hebben we al heel wat vierkante meters geclicst.

Kinderen in scholen hebben samengewerkt. Projecten werden gesteund. Mensen leren nieuwe mensen kennen. Het bracht een glimlach op ieders gezicht!

Kortom, het was super om te zien hoe één project zoveel mensen liet samenwerken. Het grote doel was dat wereldrecord halen, maar daarnaast zijn nog zoveel doelen behaald en dat is prachtig!

Where is Waldo (lees: Magali). Tip: ik heb een rode broek aan!

Dag kleine man

Dag kleine man
We gaan op avontuur
Spring maar over die prikkeldraden muur
Op jou ben ik zo fier
Zegt de vader tegen zijn zoon van vier

Dag kleine man
Wij gaan samen op reis
Dat verre land, dat is de hoofdprijs
Wees maar niet bang
De vader aait teder zijn zoons wang

Dag kleine man
We gaan een bootje varen
De zee zal wel bedaren
Neem jij maar het laatste stuk brood
Voor mij is de nood niet zo groot

Dag kleine man
Rust nu maar in vrede
Het is gedaan met al het wrede
Dit wordt ons zeemansgraf
Niemand die echt om ons gaf...

I am back!

Hier ben ik dan met mijn eigen blog! Het speelt al een tijdje in mijn hoofd om terug een blog te starten. Dus bij deze voeg ik de daad bij het woord. Wat het zal geven? Dat weet ik niet precies. Ik wil jullie graag welkom heten in mijn leven. Hopelijk maken we er samen een leuke tijd van!
Geniet!

Voor wie interesse heeft: een eeuwigheid geleden heb ik twee jaar lang een blog bijgehouden. Misschien leuk als je wil weten hoe ik was toen de dieren nog konden praten.