Iedereen in mijn vriendenkring weet dat ik christen ben en dat het geloof centraal staat in mijn leven. Naast soms eens een scheve opmerking of een verwonderd gezicht, is geloven in België redelijk aanvaard. Toch besef ik dat in heel veel landen christen zijn niet zo vanzelfsprekend is. Open Doors is een organisatie die zich inzet voor vervolgde christenen en die ik redelijk nauw volg. Jaarlijks brengen zij een landkaart uit met de ranglijst van landen waar christenen vervolgd worden. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om in het geheim samen te komen met andere christenen en daarmee een groot risico te nemen om daardoor gevangen, gemarteld of zelf vermoord te worden. Ik voel me op die momenten echt dankbaar dat ik in dit land ben geboren en tegelijk voel ik me schuldig dat ik me vaak nog schaam voor mijn geloof.
Via Open Doors kan je naar mensen die iets hebben meegemaakt omwille van hun geloof kaartjes schrijven om hen te bemoedigen. Dat doe ik dan ook met alle plezier. Gisteren heb ik een kaartje geschreven naar ouders waarvan hun meisjes zijn ontvoerd door Boko Haram (dit stond toen ook in de krant), naar drie jongens die een bomontploffing in hun kerk hebben meegemaakt, een echtpaar die door leugens hun kindertehuis moesten sluiten, enzovoort. Naast het schrijven van die kaartjes, bid ik ook voor die personen naar wie ik schrijf. Voor veel mensen komt dit waarschijnlijk raar over, maar ik geloof in de kracht van gebed en ik geloof dat God mensen kan troosten en bemoedigen.
Vandaag heb ik dan iets compleet anders gedaan. Ik zeg al jaren dat als ik sterf mijn organen wil doneren indien dat mogelijk is. In België ben je sowieso donor, tenzij je uitdrukkelijk een formulier invult dat je dit niet wil. Toch laten ze nog altijd de familie de keuze of zij dit willen. Maar je kan ook een formulier invullen, zodat men de vraag niet moet stellen aan de nabestaanden. Ik wil mijn man, kind of ouders deze moeilijke beslissing graag uit handen nemen en dus heb ik het formulier ingevuld, zodat men dit niet meer moeten vragen als dit zou voorvallen. Dus vanaf vandaag is dit officieel, want eigenlijk had ik jaren geleden al eens dat document ingevuld, maar ik kwam er niet toe om tot bij het stadhuis te gaan en dat effectief af te geven. Ik hoop echt dat mensen deze keuze meer zouden maken, want de wachtlijst voor organen is nog steeds veel te lang!
Mooi Magali. Echt goed bezig!
BeantwoordenVerwijderen